Droga do piekła

Mam misję. Przyzwyczajam swoich współpracowników do zapachów - zdaniem ogółu - mocno niekonwencjonalnych, charakterystycznych, czasem trudnych, czyli tych z mojej półki. Ot, taka sobie maleńka krucjata bez przelewu krwi. W skrócie, kiedy zaczynałam pracę, nawet nie pomyślałam o tym, żeby ulitować się nad biednymi bliźnimi i traktować ich delikatnie ze względu na ich kruchą zapewne psychikę, nieprzywykłą do wstrząsów i traum. Od razu strzeliłam raczej z grubej rury i już pierwszego dnia w pokoju królowała monumentalna paczula, czyli Borneo 1834 od pana Lutensa. Potem było już tylko z górki - Messe de Minuit, L'eau Trois, Black Cashmere, Aoud... (choć jeszcze nie wprowadziłam Black Tourmaline do tego małego pałacyku, pałacyku pięknego, ba, zabytkowego, w którym mam przyjemność, a raczej obowiązek pojawiać się pięć razy w tygodniu na osiem godzin. To jeszcze przede mną).
Dziś na przykład przyszłam do pracy w towarzystwie osobnika chłodnego dość, mam czasem wrażenie zbyt wystudiowanego, poważnego, zdystansowanego. Wszystko fajnie, tylko nawet ja czuję, że z ilością zbyt sobie tym razem pofolgowałam… no tak odrobinkę. Na szczęście szefowej nie było, w pokoju siedzę sama, z rzadka ktoś mnie odwiedza. No to, przy okazji wietrząc gabinet przełożonej, bo kopci ona jak lokomotywa, pławiłam się przy otwartym oknie w ogromnej chmurze… Cardinala Heeleya.

Kardynał jest zapachem dziwnym… Inaczej niż w przypadku Avignon Comme des Garcons, nie widzę w nim strzelistej, gotyckiej katedry, w ogóle jakoś mało kojarzy mi się z katedrą, ba, nawet kościołem. A przecież to jest zapach zdecydowanie sacrum! W końcu kadzidło jako takie musi w pewien sposób umiejscowić się w głowie, a najlepiej w szufladce "kościół" (zgadzam się, to najprostsze z rozwiązań). No ale u mnie coś z szufladkami nie tak, bo albo gałki odpadły, albo karteczki z oznaczeniami typowymi dla kartotek bibliotecznych gdzieś się zapodziały, może pomieszały. Fiszki się nie sprawdzają jak należy i tyle. Konotacje mi nie konotują - że tak sobie na szaleństwo słowne pozwolę. No dobrze, czuję w Kardynale kadzidło, typowo kościelne kadzidło. Przyznaję. I jest go przeogromnie dużo. Przyznaję. Jednak coś sprawia, że w mojej głowie nie tworzy się taki obraz, jak należy. Może to wina ambry…
Cardinal Heeleya to nie budynek, to właśnie osoba, która z racji wykonywanych obowiązków, w wyniku których można sobie delikatnie rozbudować mięśnie jednego ramienia lub też zwichnąć nadgarstek (tak, machanie trybularzem robi swoje), przesiąkła wonią spalanego kadzidła. Tak. To starszy ksiądz, no dobra, niech będzie, że kardynał, schludnie ubrany, z bielutką jak śnieg koloratką, wyprostowany, sztywny, jakby go wykrochmalili, splatający dłonie na wysokości mostka i przesuwający wypielęgnowanymi palcami (zapewne rozpieszczonymi w jakimś zarezerwowanym dla VIPów salonie manicure) swój kardynalski pierścień. Kiedy mówi, nie gestykuluje spontanicznie, wręcz przeciwnie, stara się panować nad każdym, nawet najmniejszym, najdelikatniejszym ruchem dłoni, moduluje głos, kontroluje mimikę. Nawet głowę przechyla pod doskonałym, stałym kontem jakichś sześćdziesięciu stopni. O tym, że to jednak człowiek, a nie marionetka/robot/pacynka, świadczy nutka ambry, która przebija delikatnie spod kryjących wszystko kadzidła i labdanum.


Moja skóra nie wydobywa niestety aromatu paczuli, zaledwie pozwala zamajaczyć na sobie wetiwerii, tylko odrobinę zielonej, ale jest to mgnienie. Czyli w zasadzie poza kadzidłem, labdanum i kroplą ambry nie wyczuwam innych składników. Kompozycja wydaje się bardzo spójna, jej konstrukcja jest przemyślana. Zapach prawie nie ewoluuje, tylko uspokaja się trochę, łagodnieje, nie kłuje jak na początku, kadzidło przestaje być ostre, stępia się z czasem na skórze, ale nadal zdecydowanie dominuje. No wypisz wymaluj mój pozbawiony spontaniczności ksiądz kardynał.


I niby wszystko fajnie, kadzidło przecież lubię, ale coś sprawia, że Cardinal wydaje mi się po prostu nudny. Wiem, że kiedy wykończę swój dekant, a już widać w nim dno, nie kupię ogromnego flakonu. Pójdę za to do piekła?


Nos: James Heeley
Rok: 2006
Nuty zapachowe: kadzidło, labdanum, ambra, paczula, wetiweria

ryc. 1. www.getreligion.org
ryc. 2. www.cardinalseansblog.org
ryc. 3. www.luckyscent.com

PS Ponieważ moja mała Myrrhe Ardente czuła się bardzo samotna, zamówiłam sobie jej rodzeństwo i dziś jedna ręka pachnie Encens Flamboyant, a druga - Ambre Fetiche. Czyż życie nie jest piękne?