Hedonizm?

Tak dawno niczego tu nie napisałam, że nie jestem pewna, czy jeszcze potrafię to robić. Po prostu nie umiem znaleźć w sobie siły, żeby usiąść i pisać.

Perfumy...  uwielbiam nadal wszystko, co z nimi związane, ale już nie kupuję kompulsywnie (no dobra, nigdy kompulsywnie nie kupowałam, plany zakupowe zawsze dojrzewały w mojej głowie, zmieniały się, żeby raz na jakiś czas, czyli w sumie rzadko, osiągnąć formę ostateczną, która skutkowała zakupem, zakupem doskonałym, bo przemyślanym i  wypielęgnowanym). Co gorsza – nie testuję obsesyjnie wszystkiego, co mi wpadnie w ręce. Próbki czekają... nieraz dłuuuuugo (wiem, aż wstyd się przyznać). Niemniej nadal nie wyobrażam sobie wyjścia z domu z obnażoną szyją. Chmurka zapachu jest bez wątpienia wręcz podświadomym obowiązkiem. Jak poranne mycie zębów.

Zwolniłam. Z szybkiego kroku przeszłam do wolnego spaceru. Czasem nawet siadam na ławce i wyleguję się w słońcu (oczywiście metaforycznie, bo z moją alergią na słońce nie jest to specjalnie wskazane).  Objawiła się natomiast nowa, nazwijmy ją na wyrost, pasja. Zapewne związana z kompleksami, z którymi walczę latami (i jeżeli piszę "latami", mam na myśli lata, długie lata, nie przesadzę, pisząc "dziesiątki lat", dwie dziesiątki). No dobra, z jednym głównym komplesem – nie najlepszą cerą. Trądzik morduje mnie odkąd pamiętam, czyli od czwartej klasy szkoły podstawowej. To przez niego przechodziłam przez różne poziomy czucia się najzwyczajniej w świecie brzydką. Wiązało się to również z różnymi etapami w makijażu, który - w teorii przynajmniej - służy upiększaniu. Nigdy nie miałam na twarzy tapety, niemniej kosmetyków kolorowych posiadałam tyle, co dzieci zabawek. Potem mi przeszło. Na chwilę wróciło. I znowu przeszło. Był moment, że wystarczyły mi: podkład, korektor, puder sypki, tusz do rzęs, kredka do brwi, dwa, góra trzy cienie i może jedna szminka (albo raczej góra przeróżnych basamów do ust) i mogłam obskoczyć wszystkie imprezy, okazje, łącznie z własnym ślubem.

Ostatnio jednak zainteresowanie makijażem dziwnym zrządzeniem losu wróciło, rozpanoszyło mi się na kolanach i mruczy z radości. Nie znaczy to, że wpadam w szał zakupowy i mam wszystkie możliwe odcienie cieni do powiek, piętnaście rodzajów tuszu do rzęs, szminek tyle, co w dwóch Sephorach razem wziętych. Nie. Wybieram starannie. Ukochane szarości, naturalne beże, czasem, nie za czesto – tu was zdziwię być może – róże, przede wszystkich kolory naturalne, neutralne. Nadal mam zdecydowanie mniej kosmetyków niż przeciętna kobieta (na różnych blogach widziałam zawartość kosmetyczek – tych codziennych i tych wakacyjnych – i z ulgą mogę powiedzieć, że niektóre dziewczyny na co dzień mają w torebce więcej kosmetyków kolorowych niż ja w ogóle).

I wiecie co? Jak chcecie, możecie mnie nazwać próżną czy pustą, ale tak najzwyczajniej w świecie, po prostu, robienie makijażu sprawia mi przyjemność (choć nadal w porównaniu do wielu - i mam na myśli jakieś 90% minimum-  dziewczyn/kobiet na ulicy wyglądam, jakbym makijażu nie nosiła prawie wcale). A czy nie o to w życiu chodzi, żeby sobie sprawiać przyjemność?  I tym o to miłym akcentem kończę dzisiejsze zanudzanie.