O tym, jak szukałam

Nie wiedzieć czemu pewnego pięknego, piekielnie upalnego dnia lata zaopatrzona w wielką butlę wody wybrałam się na spacer w poszukiwaniu zapachu idealnego. Idealnego na upały. Sama nie wierzę, że coś takiego piszę, że coś takiego nawet pomyślałam, bo do tej pory nie przeszkadzało mi noszenie cięższych zapachów, gdy słupek rtęci w termometrach gwałtownie piął się w górę. No nic to, każdy czasem może zdanie zmienić, ewentualnie nagiąć je do zmieniających się okoliczności.
Nogi poniosły mnie do butiku Diptyque, bo stwierdziłam, że tam na pewno znajdę dla siebie coś prostego, nieskomplikowanego, w moim klimacie, a jednocześnie nadającego się na upały, w czasie których i sam Boruta narzekałby na gorąco, ocierając chusteczką spocone czoło. Potupałam ku półce, na której dumnie prężyły się pękate butle wód kolońskich. A co! Zawsze tylko wody toaletowe lub perfumy?
No to błądzę sobie nosem od flaszki do flaszki, niuchnę to, niuchnę tamto, psik na bloter z tego, psik z owego. Gadu, gadu z miłą sprzedawczynią, znowu niuch, wymiana uwag… Na skórze nie testowałam niczego, bo jakżesz to tak, na spocone ciało (tak, nie wstydzę się tego powiedzieć, temperatura w końcu przekraczała 40 stopni… w cieniu! W takich warunkach nawet błękitnokrwistym przeciekałaby derma). Oczywiście, jak łatwo się domyślić, nie pozostałam tylko przy wąchaniu wód kolońskich, rozpanoszyłam się po całym sklepie, obwąchiwałam nawet świece. No i jak już wybrałam kilka zapachów, które wydały mi się interesujące, zgarnęłam próbki i biegiem do domu, bo testowanie korciło, oj, korciło.
L’Eau de L’Eau miał być lżejszą wersją pierwszego zapachu Diptyque – L’Eau, który stworzono na bazie szesnastowiecznej receptury potpourri. Miał grzmieć przyprawami, ale bez zatykania nosa, miał być lekki, jak sobie umyśliłam – właśnie na lato, ale z charakterem. No to po prysznicu, kilku minutach odpoczynku, wypitych hektolitrach wody i znowu odpoczynku nadszedł ten moment – test. Psik w miękkie zagłębienie łokcia, jeszcze jeden…


Na uskrzydlone stópki Hermesa! Potpourri jako żywo! Ale czy to dobrze? No nie. Bo to podłe potpourri.
Chemiczne, palące w gardle cytrusy rozlały się po mojej skórze i zaczęły się w nią wżerać. Paliły kilka chwil, zanim dołączyły do nich goździki, równie meczące, i cynamon. Miałam szczerą nadzieję, że zapach złagodnieje, że pozwoli mi odetchnąć, złapie wiatr w skrzydła i zacznie kręcić beczki w powietrzu, będzie pikował w dół na złamanie karku, a w ostatniej sekundzie podniesie dziób i uniesie się w chmury. A gdzie tam, cytrusy kojarzące się ze środkami chemii domowej, nie dawały za wygraną. Środki czystości i eugenol, eugenol i środki czystości. Imbir, który w końcu łaskawie wystawił nos, też w niczym nie pomógł. I zapach tak trwał i trwał… niezmienny niemal, bo baza się prawie nie pojawiła. Gdzieś tam wprawdzie mignęło w tle kadzidło, ale to był tylko epizod – tajemnicza postać z dekalogu Kieślowskiego, grana przez Artura Barcisia, zdecydowanie dłużej królowała na ekranie.

I nie myślcie sobie, że po jednej próbie się poddałam. Nawet kilka dni temu odważyłam się na ponowny test, bo przecież jesień może okaże się łaskawsza, a potpourri pokaże swoje piękne oblicze… i tylko niezłomną siłą woli powstrzymałam się przed tym, by nie pobiec do łazienki zmywać żrącej chemii ze skóry. Miałam nadzieję, że może tym razem zapach rozkwitnie i pokaże całe swoje piękno, że pojawi się urzekająca baza, że zapach uwiedzie, może omami, rozwinie skrzydła. Marzenie ściętej głowy.

Nos: Olivier Pescheux
Skład:
Nuta głowy: zielona mandarynka, grejpfrut, cytryna, petit grain
Nuta serca: goździki, cynamon, imbir, różowy pieprz, geranium, kwiat pomarańczy, lawenda
Nuta bazy: benzoin, paczula, fasola tonka

ryc.1. www.creatingperfume.com
ryc. 2. www.diptyqueparis.com