Paczula niepachnąca paczulą

Grzechem byłoby nie korzystać z nadarzających się okazji. Niemal rok temu nadarzyła mi się jedna, ogromna, wytęskniona. Kilka lat życia w mieście, w którym jest niemal wszystko. Oczywiście, również pachnącego. Szczerze, odczuwam ulgę, że zdecydowanie łatwiej jest mi zdobyć próbkę upragnionego do testów zapachu, że wchodzę do flagowego butiku, skrapiam nadgarstek wonną mgiełką i mogę kontemplować. Mam jednak świadomość, że najczęściej lepiej smakuje to, co zdobyte z wielkim trudem. Ale powiedzcie sami, otwiera się przed wami królestwo zapachów… i nie korzystacie z tego? Pełne flakony zapachów, wcześniej dostępnych tylko dzięki, nierzadko stresującym, zakupom przez Internet, teraz czekają, by je wziąć w rękę i wycisnąć z ich wnętrza kilka kropli płynnego aromatu… a Wy je ignorujecie? Zamykacie się tylko i wyłącznie w mainstreamowych perfumeriach? No chyba nie.
Ale brakuje mi tu czegoś i to bardzo. Towarzystwa takich „świrów” jak ja, wspólnych zakupów, wymian, które rozpalały rządzę i które sprawiały, że nie czułam się osamotnioną „wariatką”, sprawiały, że w tym szaleństwie była metoda. Na szczęście jakiś mądry człowiek wymyślił Internet. Chwała mu za to.

A może teraz wyjątkowo na temat, hę?
Wiecie co urzeka mnie w butikach Le Labo? Poza aptecznym wystrojem, sterylnym i chłodnym, poza, co przecież NAJWAŻNIEJSZE, flakonikami pełnymi zapierających dech w piersi mikstur – Oud, Patchouli, Vetiver… to, że mogę powąchać składniki, z których perfumy firmy są stworzone. W czasie zakupów nie mogłam sobie odmówić, żeby nie powąchać dziegciu brzozowego w formie mocno stężonej. Miła dziewczyna w białym, lekarskim fartuchu podsunęła mi pod nos niepozorną butelczynę z ciemnego szkła wypełnioną gęstą cieczą. A co uderzyło mnie w nozdrza, możecie sobie wyobrazić – smoliście gęsty dym zatykający otwory wlotowo-wylotowe, umiejscowione dokładnie na środku twarzy w sposób wyjątkowo symetryczny. Tak, nozdrza skleił mi zapach dziegciu, mózg od razu zaczął szybciej pracować, nie potrzebne mi były sole trzeźwiące. To, uwierzcie mi… intensywne doznanie. Po czymś takim nie można już powiedzieć, że otwarcie Patchouli 24 Le Labo to mocna rzecz.


W otwarciu bowiem, owszem, pierwszą rozpoznawaną nutą jest dziegieć brzozowy, ale w ilości jak najbardziej przyswajalnej, rozcieńczonej, a może raczej rozrzedzonej. Gryzącej w nos, u niektórych na pewno wywołującej marszczenie organu powonienia, ale przecież takiej nietypowej i takiej… intrygującej. No choćbym nie wiem, jak chciała, nie napiszę, że obiektywnie pięknej, chyba że pięknej inaczej. Niemniej nuta ta jest obezwładniająca, aż chce się przykleić nos do potraktowanej tą kompozycją skóry, bo tak ciężko uwierzyć, że to perfumy. Niestety (lub dla innych stety, zależy z jakiej strony na to spojrzeć), ta mocna, dusząca, zaskakująca nuta nie trwa długo. Mięknie, rozpogadza się, cichnie, wygładzona przez sąsiedztwo. Wanilia. Nie za słodka, nie za mdła, nie za męcząca. Taka, jaka powinna być. Styraks. Odpowiednio słodki, łagodny, o waniliowej, delikatnej nucie. I wanilia, i styraks w połączeniu z dziegciem i śladem zaledwie paczuli sprawiają, że zapach urzeka jeszcze bardziej. Staje się bardziej gładki niż szorstki, balsamiczny niż dusząco dymny, drzewny niż smolisty, zastanawiający niż niepokojący, piękny niż tylko interesujący. Nie mam dość zachwytów. I nie muszę chyba dodawać, że Patchouli 24 Le Labo niewiele z zapachem paczuli ma wspólnego?



Myślałam, że nie odważę się użyć Patchouli 24 do pracy. Myliłam się. Sądziłam, że 15 ml starczy mi na lata – obawiam się, że niekoniecznie. Bo noszenie go sprawia mi ogromną przyjemność.

Nos: Annick Menardo
Rok: 2006
Nuty zapachowe: paczula, dziegieć brzozowy, styraks, wanilia

ryc. 1. www.bushcraftuk.com