Słodko mi...

A mogło być mi błogo. Mogło. Mam katar jak stąd do Omanu, ale mimo to wybrałam się do perfumerii, żeby co nieco powąchać (tak, z zatkanym nosem… to nawet jak na od perfum uzależnionego ktosia zbyt wiele), zdobyć kilka ważnych dla mnie próbek, pogadać z miłymi sprzedawcami (uwielbiam te pogaduchy… i minę znudzonego, choć zaskoczonego ogromem mojej pasji męża), po prostu poprzebywać wśród setek flakonów wypełnionych cudami i żeby zdobyć kolejne oudy. No i pędziłam sobie przez ulice mojego miasta w oparach Oud 27 Le Labo, z nadgarstkami, oczywiście, dziewiczo-czystymi, przygotowanymi na drobne testy (tak, wiem, po co testować, jak ma się katar, bezsens), cała zadowolona z dnia wolnego. No i najpierw wpadłam jak burza do Bond no. 9, żeby zdobyć Signature Perfume (czytałam, że do bani, ale poznanie kolejnej wersji oud kusi, oj kusi). Potem przefrunęłam do Barneysa, gdzie skarbów mają bez liku. I dorwałam dwa oudy Byredo, które, o ile zdrowie pozwoli, w najbliższym czasie przetestuję i zrecenzuję, słowo zucha (harcerzem nigdy nie byłam, zuchem, a i owszem). No ale po co robić „puste” przebiegi, szczególnie, jak nadgarstki do prób gotowe. No to psik, psik L'Artisan Parfumeur Traversée du Bosphore na jeden nadgarstek (o nie, zapach nie dla mnie, same jabłka, pistacje i cukier). A na nadgarstek drugi - L'Artisan Parfumeur Coeur de Vétiver Sacré (ładna bestia, góra wetiwerii i herbaty).
Żeby moje szczęście było jeszcze pełniejsze, dotarła do mnie paczuszka z Luckyscent. Kolejne próbki do testów, same piękności… mam nadzieję (no dobra, chyba nie wszystkie piękne, bo po basenie uraczyłam swe łokietki dwiema kompozycjami i jedna, no cóż, nie zachwyca).
Niestety, moje szczęście pełnym nie jest. Bo. Mam. Paskudny. Katar.
Zatem zapachy te muszą poczekać na testy i recenzje. A dziś, w ramach umilania (lub nie) Wam czasu, recenzja szkicowana, kiedy jeszcze z moim nosem było wszystko w porządku. Uwierzcie mi na słowo.
Chyba nikogo nie zdziwi, jak napiszę, że w 2009 roku na wieść o nowej interpretacji Aoud, wychodzącej spod ręki Goefreya Newmana dla M. Micallef, moje serce zamarło w oczekiwaniu (no dobra, nie zamarło, po prostu po kręgosłupie przebiegł mi miły dreszcz związany z radością oczekiwania). Nie nastawiałam się jednakże na miłość od pierwszego niuchnięcia. Oud jak to oud – mamił, bo moje uzależnienie od tej nuty jest z dnia na dzień coraz większe, jednak pozostałe nuty – słodkie do granic możliwości, wywołujące bóle zębów i skurcz ślinianek – odstręczały niejako swoją ulepkowatością.
Aoud Gourmet – bo o nim mowa – jest zdecydowanie taki, jakim go sobie wyobrażałam. Potężny oud w pełni rozkwita w otwarciu. Jednak od samego początku nos atakuje marcepan w ilości, która nawet maniaka marcepanu mogłaby powalić jednym ciosem na kolana. Od razu na myśl przychodzą mi zamknięte w małych, foliowych woreczkach kulki vel ziemniaczki marcepanowe, których szukałam w małych sklepikach, dziecięciem będąc, a które, choć wcale ich nie lubiłam, a wręcz przeciwnie, jakoś spać mi po nocach nie dawały.


Marcepan osłodzony jest cukrem i doprawiony oudowa polewą. Lekko lekarstwiana nuta zachwyca, a ona i jej słodkie towarzystwo razem nie są brzydkie, choć za słodkie. Do czegoś Wam się przyznam – nie lubię słodyczy, zdecydowanie wolę coś słonego, a najlepiej unurzanego w diabelnie ostrych przyprawach. Niemniej, nie uwierzycie w to, co napiszę, otwarcie Aoud Gourmet i tak mi się w pewien „perwersyjny” sposób podoba.
W pewnym momencie w początkowe nuty zaczynają się wplątywać cudowne aromaty drzewne, suchy cedr i wcale nie ziemista paczula o odcieniu lekko orzechowym (dokładnie taka, jak w Patchouli tej samej marki). I właśnie rozwinięcie jest na mojej skórze etapem najpiękniejszym, choć słodycz nadal utrzymuje się na nad wyraz wysokim poziomie. Ambra i sandałowiec sprawiają, że oud staje się miękki, puszysty, ciepły, mimo typowej dla niego ostrej, lekarstwianej nuty. W zależności od temperatury ciała oud staje się słabszy lub mocniejszy, niemniej niezmiennie daje o sobie znać przez całą żywotność perfum na skórze. I tak już ten zapach trwa na mojej skórze, nie ewoluując, a słabnąc jedynie, do ostatecznego zgaśnięcia.

Jednak za mało tego oudu w oudzie. Powiem tak, że dla tych, którzy ze słodkimi perfumami się lubią, słodycz Aoud Gourmet będzie wzmagała pracę ślinianek i otuli w zimowe wieczory, zdecydowanie poprawiając nastrój. Dla tych, którzy poszukują 100% oudu w oudzie, słodycz to zbyt wielka. Jak i dla mnie. A że mówiłam, że ta kompozycja Newmana mi się podoba? Podoba, zdania nie zmieniam. Nie na tyle jednak, żebym szarpnąć się miała na spory wydatek. Zdecydowanie wolę znaleźć oud mniej słodki albo i w ogóle bez grama słodyczy.


Nos: Geoffrey Newman
Rok: 2009
Nuty zapachowe:
nuta głowy: oud, cukier, marcepan, miód, przyprawy
nuta serca: paczula, cedr, cypriol
nuta bazy: ambra, sandałowiec, kaszmeran, piżmo

ryc. 1. http://my-kitchen-is-my-castle.blogspot.com
ryc. 2. www.luckyscent.com