Błogie nicnierobienie

Albo mam zaniżony poziom oczekiwań tudzież przewysoką tolerancję i akceptację, albo wącham same piękności (nie wykluczam tej opcji, a wręcz przeciwnie, stawiam na jej zgodność z rzeczywistością), bo wszystko, co ostatnio testuję, mnie zachwyca. Mniej lub bardziej, ale zachwyca. Na fuje nie trafiam. Problem z tym jest taki, że w momentach zachwytu nie miałabym nic przeciwko powiększeniu kolekcji o flaszkę... lub dziesięć.  A tego w gruncie rzeczy bym nie chciała. Bo ja lubię mój własny prywatny minimalizm, jest mi z nim dobrze, uwielbiam swoje wyselekcjonowane flakony, soczki, którymi zlewanie się to sama przyjemność, olfaktoryczna orgia. I wiem, że teoretycznie nie potrzebuję nic więcej, bo mam i kadzidła, i drewna, i oudy, i paczule, mam nawet kwiaty i ambry. Teoretycznie...

Mogę sobie tak powtarzać, ale co z tego? Zlewam się potem zawartością kolejnych próbek i się zaczynam łamać. Serce bije mocniej i bach! Trafionam strzałą zapachowego amora. A jak nie zakochana, to chociaż po przyjacielsku poklepana po plecach.

Kompozycje Odin nie są może rewolucyjne ani kontrowersyjne. To nie ciężkie działa, to nie zagadki olfaktoryczne, nie dzikie zwierzęta, które chce się oswajać, a miłe kocyki, szale kaszmirowe, jedwabne, to ciepłe skarpetki, ba, nawet miękkie dresy, w których przyjemnie spędza się czas w domu, z książką w ręce, z winem lub gorącą herbatą... Błogość, relaks, upragnione nicnierobienie, spokój.

Odin 01 Sunda (kiedyś 01 Nomad) to własnie taki upragniony spokój w ulubionym fotelu, wygodnych ubraniach, z niezłą lekturą, smacznym napojem i nieinwazyjną muzyką w tle (bez względu na to, czy to muzyka poważna, jazz, czy death metal). I w moim przypadku jak najbardziej z rozkosznie mruczącym kotem na kolanach. Czyli to, co każdemu z nas się od czasu do czasu należy.

Początkowy akord nienachalnej bergamotki, miękkiego, a nawet lekko kremowego cedru od razu sprawia, że robi się cieplej.  I odrobinę leniwie, jakby wystawiało się twarz do słońca w niezbyt upalny dzień (w końcu nie chcemy poparzeń słonecznych). Pod powiekami robi się ciepło pomarańczowo, twarz delikatnie się ogrzewa, relaksujemy się, robimy się senni... No dobra, pobudka!

Już po kilku minutach pojawiają się zielone niuanse, stawiam na palmarosę. Nie za mocne, takie w sam raz. Pieprzna nuta jest tylko naszkicowana delikatną kreską, zaznaczona i to w zupełności wystarcza. Nie potrzeba tu grubej krechy czarnym węglem, całych garści łaskoczącego w nos pieprzu. Kremowy sandałowiec uwydatnia lekko migdałowy, waniliowy akord złożony z heliotropu i bobu tonka. Co jakiś czas stają mi przed oczami przepyszne lody waniliowe, lody z prawdziwej wanilii, w których dostrzec można maleńkie czarne ziarenka wyłuskane wprost z cieniutkiego strączka. Dosłownie czuję ich aromat i smak. 

A potem to już tylko hymn na cześć miękkich, kremowych drew, nie za słodkich waniliowych niuansów i miękkiego, puszystego, dającego poczucie bezpieczeństwa piżma. Wszystko jest perfekcyjnie wyważone, niczego nie ma za dużo, niczego za mało. Doskonała równowaga. 

Nos: Kevin Verspoor

Rok: 2009 (w 2012 zmieniono nazwę zapachu z 01 Nomad na 01 Sunda)

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: jałowiec, cedr, bergamota

Nuty serca: palmarosa, czarny pieprz, heliotrop

Nuty bazy: bób tonka, sandałowiec, piżmo

Ryc. 1. www.apartmenttherapy.com/

Ryc. 2. Cheddar, czyli mój własny prywatny termofor stosowany na kolana, bez względu nawet na to, czy to mi się podoba, czy nie.

Ryc. 3. www.odinnewyork.com

Jesienna aura... a raczej jesienna ambra

Wiem, że ostatnio niespecjalnie rozpisywałam się o urokach wąchania, ale kichanie opanowało mój nos niepodzielnie i jakoś nie do końca wierzyłam swoim doznaniom. Mam jednak nadzieję, że te chwile to już dzieje minione. Bo chce mi się wąchać. I pisać.

A ponieważ za oknem robi się coraz zimniej... Co ja plotę, za oknem jeszcze do zniesienia, szczególnie jak się stanie w słońcu, ale mieszkanie zmienia się powoli w lodówkę. Czekam tylko, aż szron zacznie się pojawiać na ścianach, a oddech zamieni się w kłęby białej pary (zacznijcie się o mnie martwić, jak będę też rzucać w koło "I see dead people"). Raju, koszmarna wizja! Zatem: ponieważ zaczynam marznąc, szukam perfumeryjnego ocieplacza. Ambry dobrze się noszą jesienią. Ale ponieważ ciężko znoszę ambry, dopiero się ich uczę, powoli...

Jakiś czas temu zamówiłam kilka próbek ambrowych kompozycji. Wiem, że jednej nigdy raczej nie opiszę - po jedynym teście zabiła mnie ogromną ilość tuberozy i oddałam fiolkę komuś, kto zapach docenił, a nawet w tempie błyskawicznym zakupił cały, piękny flakon (ten, kto pomyślał, że do Balmain Ambre Gris piję, ma rację). Pozostałe czekają na swoją kolej. Niektóre już się nawet doczekały.

Jest jeden moment w rozwoju zapachu Ambra Omnia Profumo, który w zależności od dnia, humoru, aury zmienia się i raz nęci, raz lekko wykrzywia nos. Bo pierwszy pomarańczowo-ambrowy akord jest wielce przyjemny dla nosa. Pomarańcza jest soczysta, aromatyczna, słodka, a ambra miękka, łagodna. Od razu wyczuwa się też słodką zapowiedź wanilii. Ale po kilku minutach następuje ewolucja, która w czasie kolejnych testów przeskakuje między dwoma ekstremami. Niekiedy zaczynam czuć zawartość dawno nieczyszczonej popielniczki, dodam, że zawartość tę zalano wodą. Wielce drażniąca nuta - lawenda. Czasem czuję piękne pole zawieszonych na zielonych nóżkach fioletowych główek, kiwających się raz w prawo, raz w lewo w rytm kolejnych podmuchów wiatru. Piękna nuta - lawenda. I bądź tu człowieku mądry i pisz wiersze! Albo bloga! Ta lawenda do szału doprowadza. Nie muszę dodawać, że opcja druga jest zdecydowanie milsza dla nosa i nosi się ją na skórze o całe niebo lepiej. A jak jeszcze w tle zadźwięczy kadzidło, to już niemal pełnia szczęścia.

W sercu zapachu zdecydowanie łatwiej wyczuć kwiatowe nuty - geranium. Pięknie układa się na balsamicznym blejtramie. Ale dość szybko znika. Ciekawe brzmienie ma w tej kompozycji labdanum. Jest balsamiczne, cieliste i choć - w pierwszych chwilach trwania zapachu na skórze - w połączeniu z lawendą-mokrym popiołem przybiera zaskakująco brudny odcień, lekko nieświeży, czyli niekoniecznie najpiękniejszy, to w parze z lawendą porastającą całe pola w Grasse jest bardziej żywiczne, pięknie dymne i skórzaste. I takie pozostaje niemal do końca, bez względu na to, jak na początku ułożyła się  lawenda. 

Kadzidło, choć ciche, trwa niezmiennie, wypełniając tę błogą mieszankę aromatów przestrzenią. Tylko skąd te migdały? Migdałowa nuta jest... no po prostu jest wyjątkowo przyjemna. Szczególnie, że wraz z wanilią i puchatą ambrą tworzy akord otulający, niemal dający poczucie bezpieczeństwa. Do tego stopnia odpowiada mi Ambra, że chętnie przygarnęłabym ten pięknie leżący w dłoni okrągły flakon. Oczywiście, z zawartością.

Rok: 2008

Nos: 

Nuty zapachowe: pomarańcza, bergamotka, geranium, kadzidło, lawenda, paczula, wanilia, labdanum, opoponaks, ambra

Ryc. 1. znalezione gdzieś w sieci, niestety, źródła nie pamiętam

Ryc. 2. www.lavanda-mare.com

Ryc. 3. www.fragrantica.com

Gdzie ona, gdzie?

Kiedy po raz pierwszy wącham perfumy, a potem je testuję, nie patrzę na skład, a staram się odgadnąć poszczególne składniki, wyłapać je, wyłuskać. No bo to cała frajda. A przy okazji jaka radość, gdy z łatwością (mniejszą lub większą), rozpoznaję kolejne brzmienia. Niby oczywista oczywistość. Często robię też notatki, żeby zapamiętać pierwsze wrażenia, poszczególne nuty, akordy. A potem dopiero sprawdzam podane przez producenta nuty i zachwycam się (albo i nie) umiejętnością (tudzież jej brakiem) mojego drogiego, sterczącego z twarzy nosa do właściwego rozpoznawania tego, co zostało mu zaserwowane pod nos.

Wszystko pięknie, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Ale jak łatwo się domyślić, czasem (na szczęście rzadko) to co czuję, nijak ma się do tego, co czuć powinnam (zaznaczam, że i tak to, co czuję, jest dla mnie ważniejsze niż jakieś rozpiski producenta, bo przecież każda skóra reaguje inaczej, podbija inne nuty, tłamsi kolejne). I pisząc "nijak", naprawdę "nijak" mam na myśli. 

I ostatnio miałam właśnie taki mały zgrzyt. Nawet nie mały. Zapodałam sobie dawkę odpowiednią Vetiver Fatal Atelier Cologne i... i przez chwilę myślałam, że albo ktoś mi podmienił fiolki (chochlik jakiś wredny), albo w sklepie do atomizerka przykleili mi niewłaściwą metkę. Ale nie, to nie pomyłka.

Jednak zanim do rzeczy: założyciele Atelier Cologne, Sylvie Ganter i Christopher Cervasel, obrazują każdy zapach króciutką opowiastką. Ta dla Vetiver Fatale brzmi tak: 

"He was alerted immediately and called on the case, another diamond stolen mysteriously. The moment he opened the dossier, a smile sparked in his deep eyes as he recognized her signature mark. He took one of his passports, burned the file and began the pursuit. This time she wouldn't get away..."

Czyli mamy policjanta, w założeniu, nieziemsko przystojnego policjanta, zakochanego w złodziejce. No cóż poradzić, chemia!

Vetiver Fatal z wetywerią ma tyle wspólnego, co ja z Ryszardem Lwie serce. Czyli niewiele, bardzo niewiele. Otwarcie jest cytrusowe, słodkawo-cytrusowe z tylko odrobiną zielono-ziemistej wetywerii w dosłownie pierwszych sekundach. Od razu wyczuć też można łagodny cedr i... kokos. W pierwszej chwili pomyślałam, że jak nic wącham kolejną wersję drzewka figowego z laktonowo-kokosowymi niuansami i zaledwie kilkoma zielonymi listkami zerwanymi prosto z najniżej wiszącej gałęzi. Aromat jest słodkawy, mleczno-kremowy.

Im bliżej serca, tym więcej słodkich owoców: nabrzmiałych od soku śliwek i mocno dojrzałych fig, że o łagodnych, słodkawych cytrusach nie wspomnę. Albo mój nos jest przewrotny, albo to wina mojej skóry, ale wetywerii nie ma tu nawet jednego źdźbła, choćby i suchego. Jedyne zielone elementy układanki to liście fiołka, które poza zielonym, lekko wodnistym halo stroją się w pudrowe woalki.

No nic, czekam na bazę, bo przecież oud. Jaki oud? Nie ma nawet kropli! Czyli jak łatwo sobie wyobrazić zawód potęguje się z każdą mijającą chwilą. Na szczęście cedr jest całkiem przyjemny i delikatne, miękkie, kremowe owoce, a jak się naprawdę mocno wwącham w skórę, to wreszcie jestem w stanie wyczuć to jedno, marne ździebełko upragnionej wetywerii, ale dosłownie jedno, liche takie i rozmoczone. Przy kolejnym wwąchiwaniu znika. Jak ta złodziejka, co ja ściga policjant. No nie wiem, może "nie chodzi o to, by złowić króliczka, ale by gonić go"...?

I nie mogę zwalczyć swojej wyobraźni. Bo wąchając Vetiver Fatal zamiast policjanta przystojnego, o ciele Adonisa i spojrzeniu topiącym niewieście serce, widzę co najwyżej takiego:

I szczerze, gdybym nie nastawiała się na bardziej wetyweriowe szaleństwo, nawet by mi się zapach mógł spodobać. Ale zawód robi swoje, a jak jeszcze nie znalazłam w kompozycji oudu, który powinien tam być, to już w ogóle kręcę nosem. I tym miłym akcentem kończę na dziś.  

Rok: 2012

Nos: Jerome Epinette

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: bergamotka, sycylijska cytryna,  gorzka pomarańcza

Nuty serca: kwiat pomarańczy, liście fiołka, figa

Nuty bazy: wetyweria, cedr, oud

Ryc. 1 i 3. www.ateliercologne.com

Ryc. 2. www.earthwave.com.au

Oblec się w purpurę

Pewnie większość z czytających zdziwi się, gdy napiszę, że zapach, o którym jest dzisiejsza notka, podoba mi się. Tak. Choć drew mało, agaru brak, a kwiatów pełno. Podoba. Nie na tyle wprawdzie, żeby marzyć o mililitrach, ale by z przyjemnością (sporą) otwarcie obwąchwiać wewnętrzną stronę własnego łokcia, nawet w miejscach publicznych i przy świadkach. Toteż pisząc, zaciągam się ponownie. I jeszcze raz.

Nie powiem, pewną zachętą do testowania było magiczne słowo zawarte w nazwie, czyli - nie chce być inaczej - "black". Jednakże sam zapach czarny nie jest. Mój nos się upiera, że kompozycja jest zdecydowanie purpurowa, a że do wyjątkowo asertywnych jednostek nie należę, czasami przynajmniej (szczególnie gdy przeciwnikiem jest mój własny narząd węchu), z nosem się nie kłócę, a przyznaję mu rację. Życie jest wtedy o niebo łatwiejsze.

Black Orchid Toma Forda mogłaby pachnieć Dita Von Teese w dniu swojego ślubu z Marilynem Mansonem. Porcelanowa karnacja, perfekcyjny makijaż, szczególnie krwistoczerwone usta, ciężkie drapowania niezliczonych metrów purpurowej materii ślubnej sukni, niebotycznie wysokie szpilki, przypominające niejeden eksponat z kolekcji fetyszysty. Mogę sobie wyobrazić, jak przez pierwsze chwile, zaraz po tym, jak obficie skropiła szyję i nadgarstki Black Orchid, otaczała ją ciężka, odurzająca chmura jaśminu, narkotycznego ylang-ylang, połączonych z ostrym brzmieniem bergamotki i cytryny na drażniąco fizjologicznych czarnych porzeczkach oprószonych kilkoma okruchami czarnej trufli. Zapach jest gęsty od kwiecia, dosłownie natarczywy. Ylan-ylang nabiera niemal plastikowo-chemicznego posmaku.

Ale im dłużej na skórze, tym łagodniejsze stają się te agresywne nuty. Ciężkie białe kwiaty ustępują powoli miejsca przyprawom, waniliowym chmurkom, puchatym, miękkim, lekko kremowym i wodno-przestrzennemu lotosowi, dzięki któremu zapach nabiera pewnej lekkości, kolejnego, bardzo ciekawego wymiaru. Pojawia się też pudrowa warstwa kwiatowa, nie za mocna. Wszystko jest wyważone, każdy element jest na właściwym miejscu, brzegi są gładkie, nic nie uwiera. 

A kiedy coraz wyraźniejsza staje się baza, jest tylko lepiej. Miękkie, kremowe drwa, kakaowa paczula i gorzka czekolada z waniliowo-ambrowym nadzieniem. I żeby było przewrotniej, te jadalne nuty tak naprawdę jadalnymi nie są. I nieważne, że z każdą mijającą chwilą wanilia jest coraz wyraźniejsza. Gdzieś tam w tle smuży łagodnie kadzidło, a raczej kadzidełko. Delikatny, pojedynczy słupek białego dymku. Tak mały, że ledwo wyczuwalny.

To nie są perfumy dla kobiety, która chciałaby się ukryć w kącie i udawać, że jej nie ma. Nie dla szarej myszki, która nie wie, co to asertywność i wściekłe tupnięcie nogą. To krzyczący zapach dla kobiety fatalnej, pewnej siebie i bardzo luksusowej. Kobiety, która nie musi pracować, walczyć o przetrwanie, martwić się o jutro. Wystarczy, że kiwnie małym palcem, że zaledwie pomyśli o swoim kolejnym kaprysie, a rzesze mężczyzn zahipnotyzowanych jej spojrzeniem, jej zgubną dla nich aurą, bezkompromisowością i silną osobowością będzie się zabijać o pierwszeństwo spełnienia jej każdego, najdrobniejszego, marzenia, a nawet najbzdurniejszej zachcianki, za co najwyżej posłany ręką pocałunek krwistoczerwonych ust.

I choć dla mnie ten zapach mimo wszystko pozostaje zbyt kwiatowym, mogę sobie wyobrazić, jak z rzadka kilkoma kroplami raczę się na wieczorne wyjście, wpinam we włosy kwiat czarnej orchidei, pokrywam usta czerwienią i przyodziewam długą suknię z kilku warstw purpurowego, ciężkiego jedwabiu... Gdybym tylko taką suknię miała.

Rok: 2006

Nos: nosy z Givaudan

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: jaśmin, gardenia, ylang-ylang, bergamotka, cytryna amalfi, mandarynka, czarna porzeczka, trufle

Nuty serca: przyprawy, nuty owocowe, lotos, orchidea

Nuty bazy: wetyweria, sandałowiec, paczula, wanilia, czekolada, ambra, kadzidło

Ryc. 1-3. www.pinuppassion.com

Ryc. 4. www.fragrantica.com

Szafranowe otwarcie

Zawsze trudniej zabrać mi się do pisania po przerwie. Nawet bardzo krótkiej przerwie. Słowa nie przychodzą tak szybko, jak zawsze, myśli nie kleją się, jak powinny, obrazy są zamazane, niewyraźne, klawiatura staje okoniem i podstawia jedne literki na miejsce innych (przynajmniej tak tłumaczę sobie te wszystkie irytujące literówki, pominięte znaki i braki kropek, tudzież ogonków). Niemniej, miło było odpocząć, od komputera przede wszystkim, bo tak się pod koniec tygodnia zaczytałam w kolejnych tomach "A Song of Ice and Fire", że zapomniałam o tym, co się dzieje wokół mnie. Oj, błogo było, błogo, mimo ciężkich jak wór cegieł tomów i każdego kolejnego obszerniejszego od poprzedniego, a mnóstwo przyjemności nadal jeszcze przede mną, jupi! (Nadganiam lekturę, bo zaczęłam oglądać serial na podstawie tej sagi, a zdecydowanie wolę jedyną słuszną kolejność: najpierw książka, potem film). Czyli amerykański długi weekend uznaję za wielce udany. Tak święto pracy to ja mogę celebrować.

A przy okazji, jak już ułożyłam się wygodnie na mojej wielkiej kanapie z książką w ręce i kolejną filiżanką rozpieszczającej kubki smakowe kawy (mój pan połówek robi najlepszą kawę na świecie!) (a pewnie, że się teraz podlizuję, przecież muszę na te kawę jakoś "zasłużyć", bo inaczej sama będę sobie musiała ją robić, a to już nie to samo, bo moje dzieło tak dobre jak mężowe nie jest), różne aromatyczne mikstury lądowały na skórze wnętrza mojego łokcia, bo wąchanie jest równie boskie, jak czytanie. I były oudy, i kadzidła, i drewna i tak sobie wirowały, i unosiły się, i mamiły nozdrza. 

Jako że podczas ostatniego potupania do butiku Atelier Cologne zdobyłam próbkę Gold Leather, właśnie to najczęściej parowało z mojej skóry. Otwarcie jest zaskakujące. Lampka koniaku, dużo gorzkiej, soczystej pomarańczy, ziołowa nuta, lekarstwiany, odrobinę kwaskowy, skórzasty oud, kilka rzemyków i... całe wirujące obłoki lekko gorzkawego, ciemnopomarańczowego jak późno popołudniowe słońce szafranu. Nigdy wcześniej aż takiej dawki tej najdroższej przyprawy świata w perfumach nie doświadczyłam.

Kolor tego zapachu jest dokładnie połączeniem kolorów poszczególnych jego składników. I nawet nie wiedząc, co za ingrediencje otwierają tę kompozycję, przed oczami nadal wirowałyby plamy pomarańczowe, złote, żółte i rudoczerwone. W powietrzu wisi obietnica cudownego oudu - można wyczuć lekarstwiano-balsamiczne gęste krople, które dodatkowo potęgują gorzkawą nutę szafranu i gorzkiej pomarańczy.

Po kilkunastu minutach ziołowa nuta w tej kompozycji staje się głośniejsza, listki bylicy wyglądają coraz dorodniej i zaczynają przysłaniać szafranowe słupki. Jednak dopiero pojawienie się eukaliptusa, który sprawia, że zapach staje się przestrzenny, kamforowy i przy każdym kolejnym wdechy mocniej udrożniający górne drogi oddechowe, tłumi szafranową nutę niemal całkowicie. I przypuszczalnie mogłoby mnie to w końcu zmęczyć, gdyby nie mocno dojrzała śliwka o ciemnofioletowej skórce i niemal pomarańczowym, soczystym, słodkim wnętrzu. Tak aromatyczna, że chciałoby się ją zjeść. I nieważne, że kompozycja sama w sobie nie jest jadalna, bo ma się wrażenie, że spomiędzy tych niejadalnych brzmień można wyłuskać dorodny owoc, wgryźć się w niego i cieszyć się cieknącym po brodzie i palcach gęstym, lepkim, słodkim sokiem.

Szafranowy akord prawie znika. Prawie. Bo choć zaczynają tłumić go inne elementy zapachowej układanki, jego barwa zaczyna się zmieniać i coraz bardziej przypomina kłącze irysa. Zaledwie jeden mały okruch. Do tego dochodzi delikatna skóra - miękka i w dość jasnym kolorze. Nie za dużo, w sumie w sam raz (choć nie przeczę, osobiście wolałabym więcej). Oud nie jest w tej kompozycji oudem-zabójcą (przypuszczam, że to "wina" użycia syntetyku, a nie składnika naturalnego), choć jego zapowiedź w otwarciu była obiecująca, niemniej jest wyczuwalny, nadaje kompozycji głębi, dodaje kolejne wymiary. A poza tym trochę cedru i odrobina gorzko-słodkiego gwajaka. Drzewna baza nie jest porażająca ni agresywna. Jest za to bardzo przyjemna i trwa naprawdę bardzo długo. 

Gold Leather mógłby pachnieć podróżnik-poszukiwacz nowych przypraw, nowych smaków, który dzień zaczyna kilkoma kroplami szlachetnego alkoholu, a potem przenosi się z miejsca na miejsce, by znaleźć doskonały szafran na jednym z suków, a na drugim końcu świata kamforowy eukaliptus, Podróżnik, który w opuszczonym sadzie zrywa z drzew dojrzałe śliwki i naciera się agarowymi attarami zamkniętymi w drewnianych szkatułkach przechowywanych w skórzanej torbie. Po prostu zadowolony z życia człowiek.

Rok: 2013

Nos: Jerome Epinette

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: gorzka pomarańcza, szafran, rum

Nuty serca: śliwka, bylica, eukaliptus

Nuty bazy: gwajak, cedr, oud, skóra

Ryc. 1. http://demorrieaux.wordpress.com

Ryc. 2. www.ilewazy.pl

Ryc. 3. www.neimanmarcus.com