Oblec się w purpurę

Pewnie większość z czytających zdziwi się, gdy napiszę, że zapach, o którym jest dzisiejsza notka, podoba mi się. Tak. Choć drew mało, agaru brak, a kwiatów pełno. Podoba. Nie na tyle wprawdzie, żeby marzyć o mililitrach, ale by z przyjemnością (sporą) otwarcie obwąchwiać wewnętrzną stronę własnego łokcia, nawet w miejscach publicznych i przy świadkach. Toteż pisząc, zaciągam się ponownie. I jeszcze raz.

Nie powiem, pewną zachętą do testowania było magiczne słowo zawarte w nazwie, czyli - nie chce być inaczej - "black". Jednakże sam zapach czarny nie jest. Mój nos się upiera, że kompozycja jest zdecydowanie purpurowa, a że do wyjątkowo asertywnych jednostek nie należę, czasami przynajmniej (szczególnie gdy przeciwnikiem jest mój własny narząd węchu), z nosem się nie kłócę, a przyznaję mu rację. Życie jest wtedy o niebo łatwiejsze.

Black Orchid Toma Forda mogłaby pachnieć Dita Von Teese w dniu swojego ślubu z Marilynem Mansonem. Porcelanowa karnacja, perfekcyjny makijaż, szczególnie krwistoczerwone usta, ciężkie drapowania niezliczonych metrów purpurowej materii ślubnej sukni, niebotycznie wysokie szpilki, przypominające niejeden eksponat z kolekcji fetyszysty. Mogę sobie wyobrazić, jak przez pierwsze chwile, zaraz po tym, jak obficie skropiła szyję i nadgarstki Black Orchid, otaczała ją ciężka, odurzająca chmura jaśminu, narkotycznego ylang-ylang, połączonych z ostrym brzmieniem bergamotki i cytryny na drażniąco fizjologicznych czarnych porzeczkach oprószonych kilkoma okruchami czarnej trufli. Zapach jest gęsty od kwiecia, dosłownie natarczywy. Ylan-ylang nabiera niemal plastikowo-chemicznego posmaku.

Ale im dłużej na skórze, tym łagodniejsze stają się te agresywne nuty. Ciężkie białe kwiaty ustępują powoli miejsca przyprawom, waniliowym chmurkom, puchatym, miękkim, lekko kremowym i wodno-przestrzennemu lotosowi, dzięki któremu zapach nabiera pewnej lekkości, kolejnego, bardzo ciekawego wymiaru. Pojawia się też pudrowa warstwa kwiatowa, nie za mocna. Wszystko jest wyważone, każdy element jest na właściwym miejscu, brzegi są gładkie, nic nie uwiera. 

A kiedy coraz wyraźniejsza staje się baza, jest tylko lepiej. Miękkie, kremowe drwa, kakaowa paczula i gorzka czekolada z waniliowo-ambrowym nadzieniem. I żeby było przewrotniej, te jadalne nuty tak naprawdę jadalnymi nie są. I nieważne, że z każdą mijającą chwilą wanilia jest coraz wyraźniejsza. Gdzieś tam w tle smuży łagodnie kadzidło, a raczej kadzidełko. Delikatny, pojedynczy słupek białego dymku. Tak mały, że ledwo wyczuwalny.

To nie są perfumy dla kobiety, która chciałaby się ukryć w kącie i udawać, że jej nie ma. Nie dla szarej myszki, która nie wie, co to asertywność i wściekłe tupnięcie nogą. To krzyczący zapach dla kobiety fatalnej, pewnej siebie i bardzo luksusowej. Kobiety, która nie musi pracować, walczyć o przetrwanie, martwić się o jutro. Wystarczy, że kiwnie małym palcem, że zaledwie pomyśli o swoim kolejnym kaprysie, a rzesze mężczyzn zahipnotyzowanych jej spojrzeniem, jej zgubną dla nich aurą, bezkompromisowością i silną osobowością będzie się zabijać o pierwszeństwo spełnienia jej każdego, najdrobniejszego, marzenia, a nawet najbzdurniejszej zachcianki, za co najwyżej posłany ręką pocałunek krwistoczerwonych ust.

I choć dla mnie ten zapach mimo wszystko pozostaje zbyt kwiatowym, mogę sobie wyobrazić, jak z rzadka kilkoma kroplami raczę się na wieczorne wyjście, wpinam we włosy kwiat czarnej orchidei, pokrywam usta czerwienią i przyodziewam długą suknię z kilku warstw purpurowego, ciężkiego jedwabiu... Gdybym tylko taką suknię miała.

Rok: 2006

Nos: nosy z Givaudan

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: jaśmin, gardenia, ylang-ylang, bergamotka, cytryna amalfi, mandarynka, czarna porzeczka, trufle

Nuty serca: przyprawy, nuty owocowe, lotos, orchidea

Nuty bazy: wetyweria, sandałowiec, paczula, wanilia, czekolada, ambra, kadzidło

Ryc. 1-3. www.pinuppassion.com

Ryc. 4. www.fragrantica.com