Imieninowy prezent

Wspomniałam ostatnio, że dostałam ciut przedwczesny imieninowy prezent. Ale jaki to był prezent! No miły, bo w sposób mocno bezczelny, sama go sobie wybrałam. Wytargałam biednego samca z domu, wyciągnęłam go najpierw na długi spacer, żeby go zmęczyć (a może to on wyciągnął mnie?), a potem zaciągnęłam go do Le Labo, kiedy osłabiony spacerem nie mógł się już opierać. Bo umyśliłam sobie, że bez maluszków, czyli flaszeczek o pojemności 15 mililitrów, Oud 27 i Patchouli 24 moje życie traci sens (no dobrze, aż tak dramatycznie nie było, ale uważam, że na potrzeby podtrzymywania napięcia na tym blogu mogę sobie od czasu do czasu podkolorować opowieść; no to teraz jest ten pierwszy od-czasu-do-czas). No to biedny samiec wyboru pozbawiony został, zaciągnąć się dał, bo cóż lepszego nad ulegnięcie tej istocie, jaką jest żona? No i teraz mam dwa cudnej urody maluszki. Błogo mi.

Każdy z nich jest piękny, każdy inaczej. I choć żadnym z nich nie odważę się pewnie okryć przed pójściem do pracy (choć nigdy nie mów nigdy!), cieszą. Te 15-mililitrowe dawki będą mi służyć bardzo długo. Tym bardziej, że – o dziwo – oba zapachy na mojej skórze niemal buzują, wybuchają, hulają bez najmniejszych oporów. Diabelnie to rzadkie. Nie muszę „dopsikiwać się” w ciągu dnia, nawet po prysznicu wyczuwam ich delikatne drgania na skórze.
Poza nosem, radochę miały oczy, radochę miały rączki… radochę miał kot, bo rozpakowywanie zakupów z Le Labo to czysta przyjemność. A recenzje? Będą.