Szał berserków

Skandynawskie sagi nazywają berserkami wszystkich wojowników obdarzonych zdolnością do wpadania w szał bojowy, a także posiadających umiejętność przemiany z postaci ludzką w zwierzęcą. Początkowo słowo berserk oznaczało człowieka-niedźwiedzia (można je bowiem tłumaczyć  jako "skóra niedźwiedzia"), potem znaczenia rozszerza się na ogólnie wojownika-zmieniacza skóry... a stąd już tylko krok do wilkołaka. W późniejszych opowieściach berserkowie stają się wcieleniem wpółbaśniowych, brutalnych potworów (niemniej, u schyłku bohaterskiej epoki dawnej Skandynawii słowo to oznaczało już li tylko dobrego, ba, doskonałego wojownika). A ich patronem był nie kto inny, a sam Odyn.

W "Pieśni Kruka" (Hrafnsmal), poemacie skalda Thorbjorna Hornklifiego (IX wiek) piękna Walkiria pyta Kruka:

O gniew berserków zapytać cię chcę,

Co krew trupów pijesz; co dane jest im,

Ludziom w boju brodzącym?

Rzecze Kruk:

Wilczymi skórami ich zwą, noszących

Krwawe w boju tarcze; czerwieniejących włócznie w walce

Gdy razem czynią swe dzieło.

Cechą berserka była zdolność wpadania w bojowy szał, w którym wojownik stawał się niezwyciężony. Bez śladu strach, bez wahania stawał w pierwszym szeregu, strasząc przeciwników już samym swoim wyglądem.

Wyobraźcie sobie takich berserków. Olbrzymich, silnych mężczyzn, niemal nagich, odzianych tylko w zwierzęce skóry, bez zbroi, owładniętych szałem walki, nurzających miecze i topory w ciałach przeciwników; mężczyzn okrutnych, niemiłosiernych, groźnych, zmęczonych, zwierzęcych, z twarzami pokrytymi pyłem, potem, krwią i oblepionymi mokrymi od potu włosami; mężczyzn rozgrzanych walką i adrenaliną, nad którymi unosi się specyficzny zapach zmęczonego, dzikiego ciała; mężczyzn porywających zaraz po walce branki, by płodzić z nimi synów, których znowu, sobie tylko znanymi sposobami, przysposobią do szaleńczej walki.

Oud 27 Le Labo jest jak dziki, szaleńczy i niebezpieczny berserk. Rozpoczyna się mocno plastikowo-skórzaną nutą, za którą odpowiedzialne jest połączenie tym razem mocno drażniącego, brudnego, cielesnego, zwierzęcego agaru i szafranu. Dokładnie kilka sekund później na powierzchnię wydostają się kolejne ciężkie, zwierzęce nuty, które tak naprawdę nieczęsto można poczuć już przy otwarciu: brudne piżmo, duszna (ba, dusząca) ambra, cybet. Przez dość długi czas te trudne do zniesienia elementy układanki zapachowej mieszają się, zmieniają swoje ułożenie, tasują, zanim znajdą właściwe miejsce i odpowiednio ułożą się na skórze. Nie jest to najłatwiejszy moment, wręcz przeciwnie. Zdaję sobie sprawę, że wielu taki wstęp odrzuci, zniechęci. Tym bardziej, że ta kakofonia ciężkich nut wydobywa się ze skóry przez cały czas trwania perfum, choć w końcu słabnie, słabnie, aż staje się delikatną poświatą, która nie drażni już nosa w tak niemiłosierny sposób.

Kiedy już te brudne, odzwierzęce nuty uspokoją się (przypominam, że na mojej skórze trwa to bardzo długo), zaczyna się spod nich przebijać suchy cedr i kremowy sandałowiec. Kompozycja nadal jest niepokojąca, ale powoli wytraca swój szał, jakby walka berserka zbliżała się ku końcowi. Plastikowo-zwierzęca nuta cichnie. Cedr staje się coraz mocniejszy, bardziej dymny, kadzidlany. Pojawia się też dodatkowa, delikatna woskowa nuta, która nieodmiennie kojarzy mi się z tą znaną z Palisandra Comme des Garcons.  Berserkowie skończyli walkę, umyli się, założyli czyste koszule i odpoczywają po ciężkiej, morderczej walce. A cedr czuć coraz mocniej, coraz wyraźniej. To jedna z piękniejszych jego postaci. A akompaniuje mu piękny agar. Czasem jestem nawet w stanie wyłapać słodko-gorzki niuans gwajaka, suchość czarnego pieprzu, ziemistą zieloność wetiweru. I taki akord zapachowy pozostaje już do końca.

A koniec jeszcze daleki. Zapach jest długodystansowcem. Trwa przez długie godziny. Jest w stanie przetrwać kąpiel i nadal pięknie rozwija się na skórze (a po kąpieli przetrwa nawet noc, by jeszcze rano wydobyć się z wnętrza łokcia szeptem).

A teraz mała ciekawostka. O dziwo Oud 27 to chyba jedyna kompozycja z różą w składzie (różą bułgarską, zwyczajowo gęstą, oleistą, mocną, dominującą), która na mojej skórze nie oddaje nawet kropli róży. Moja droga skóra, która zawsze tak niemiłosiernie podbija różane akordy, tym razem nie wyłapuje nawet jednej różanej molekuły!

Mam małą flaszeczkę zawierającą tę kompozycję - jedyne 15 mililitrów. I wiem, że na bardzo długo mi wystarczy. Bo choć bardzo lubię, choć w przewrotny, niezrozumiały sposób aromat nieustannie zachwyca, czasem nie sposób go nosić. Jedna kropla za dużo i - w moim przypadku - migrena murowana. A szorowanie pomaga tylko trochę. Niemniej, flaszeczki nigdy się nie pozbędę, bo moja miłość do agaru nie zna granic.

Nos: Vincent Schaller

Rok: 2009

Nuty zapachowe: oud, cedr, kadzidło, paczula, czarny pieprz, szafran, gwajak, ambra, cybet, piżmo, bułgarska róża, wetiwer, aldehydy

Ryc. 1-3 kadry z filmu "Valhalla Rising"

Ryc. 4. www.lelabofragrances.com/