Cytrusowy ból głowy

Czy da się coś polubić na siłę? Nie mówię tylko o masochistycznych testach zapachów, które - mimo że maltretują nos i wykręcają żołądek na drugą stronę - przeprowadzamy, żeby przekonać się, że może kolejne fazy będą lepsze, że może w którymś momencie cierpień znajdziemy ulubioną nutę w oprawie idealnej,  w końcu żeby napisać recenzję. Mówię o polubieniu polubieniu. Ja nie potrafię.

Nigdy nie komplementuję, kiedy uważam, że coś/ktoś na komplement nie zasługuje. Inna rzecz, że zjechać jakoś szczególnie też nie potrafię, bo nie przepadam za sprawianiem przykrości (jak nie mam nic miłego do powiedzenia, to po prostu siedzę cicho).

Jednak zdarzają się zapachy, których nijak skomplementować niepodobna,  a milczenie wydaje się jakieś tanie, choć jest złotem. Krytyka wyjątkowo w gardle mi nie staje. Czyli, jak się domyślacie, dziś będzie - nazwijmy to eufemistycznie - oschle.

Laurie Erickson ma niesamowity nos, nawet jak na Nosa. Mam wielki szacunek dla niej, dla jej małej indie marki i sentyment do kolejnych kreacji (a niektóre nawet uwielbiam). Tym razem Laurie na warsztat wzięła składniki tylko i wyłącznie naturalne - powiła już dwa zapachy (Cocoa Sandalwood i Spiced Citrus Vetiver), z trzecim jest przy nadziei (Amber Incense). Dziś będzie o noworodku.

Spiced Citrus Vetiver Sonoma Scent Studio w pierwszych sekundach pachnie bardzo słodką pomarańczą i suchym wetiwerem. Ale przesłodzony towarzyszką wetiwer szybko bierze nogi za pas, a opuszczona dama pachnie jeszcze intensywniej. Następnie przyłącza się do niej bergamota i obie panie śpiewają w donośnym duecie. Jak już sobie tak pośpiewają, aż ochrypną, dopuszczają do głosu imbir (choć nadal swoim skrzekiem próbują go zagłuszyć). A potem pojawia się konkurencja - osmanthus, pachnący owocowo z domieszką czegoś lekko chemiczno/plastikowego. Nawet jaśmin ze swoim mormorando nie bardzo może się przez te upojone brzmieniem własnego głosu śpiewy przebić (no ale przynajmniej chór robi się zacniejszy). I właśnie słodkie pomarańcze i osmanthus czuję w postaci niemal niezmienionej kilka godzin. Przyznam szczerze, że nie jest to dla mnie najprzyjemniejsze doznanie, walczę z przyczajonym bólem głowy, a kolorowego ptaka staram się trzymać w ryzach, byle nie uciekł na wolność. Na szczęście po kilku godzinach głośne śpiewy zmieniają się w pomrukiwania i choć nadal mam wrażenie, że siedzę na wirującej z prędkością światła karuzeli, gdzieś tam widzę światełko nadziei w tunelu.

Nie wiem, czy to dlatego, że na horyzoncie zaczyna majaczyć wanilia, bo to nie jest mój ulubiony składnik w perfumach, choć w tym przypadku odwraca niemrawo uwagę od śpiewaków. Masochistycznie wwąchuję się w skórę w poszukiwaniu wetiweru, ale nie znajduję. Dostrzegam natomiast w zapachu drobne plamki, plameczki cedru i miękkiego, kremowego sandałowca (może kapkę zbyt woskowego). Nadal brakuje mi czegoś dosadniejszego, co zrównoważyłoby słodycz i kremowość kompozycji. Nie pomaga i to, że z plamki, plameczki, sandałowiec przeistacza się i objawia jako całkiem, całkiem miła plama.

Gdyby końcówka zapachu stanowiła jego początek (a właściwy początek nie istniał), to moje wrażenia byłyby inne. Zapach podobałby mi się. A ponieważ jestem zmęczona wcześniejszymi jego fazami, nie bardzo potrafię dostrzec urodę wygasania i docenić wytchnienie, jakie mi przynosi. I choćbym chciała polubić, na siłę, nie mogę.

Rok: maj 2013

Nos: Laurie Erickson

Nuty: czerwona pomarańcza, bergamota, imbir, cynamon, goździk, absolut jaśminu, absolut osmanthusa, wetiwer, cedr, sandałowiec, wanilia

Ryc. 1-2. www.sonomascentstudio.com