Jak patrzenie sobie w oczy

W Nowym Jorku jest strasznie. Nie, że generalnie, a od kilku dni. Słońce pali bez litości jak krwiożerczy inkwizytor, temperatura wydostała się spod klucza i jak pijana nastolatka szaleje na mieście bez umiaru, wilgotność poci się potrójnie, nic, tylko koszulki wykręcać. Beton i asfalt w koło nie pomagają, bo jak się diabły rozgrzeją, to nawet wieczorem w czasie spaceru można się poczuć jak na piekielnym rożnie. A jak pojawia się wiaterek, to bardziej przypomina podmuch z suszarki niż orzeźwiającą nadmorską bryzę. Moje miasto to darmowa, koedukacyjna sauna. Jednym słowem: bleee (niesamowite bogactwo językowe, nawet jak na polonistkę, nieprawdaż?) i mówię to ja, ciepło-, ba, gorącolubna istota, która zamarza, kiedy temperatura spada poniżej 16 stopni, albo przynajmniej nabawia się odmrożeń na rękach.

Kiedy temperatura za oknem przekracza normy przyzwoitości (dziś oscyluje między 35 a 36 stopniami Celsiusza, jak łatwo się domyślić: w cieniu), a wysoka wilgotność tylko jej wtóruje, intensywnie poszukuję zapachu, który jeżeli nie przyniesie ulgi, to przynajmniej mnie nie dobije. Perfumy zbyt ciężkie i długoogoniaste odpadają. Oczywiście, nieważne czy zapach na upalne lato, czy siarczysty mróz, musi mieć nuty, które lubię. Bardzo lubię. I już.

Na półce z moimi skarbami stoi sobie prosta, niepozorna zdawałoby się buteleczka*. A to, co przezroczyste szkło zawiera, jest również proste i zdawałoby się niepozorne. Ale to tylko pozory. Bo L'Eau Trois Diptyque to jedno z najpiękniejszych połączeń ziół, drewna i kadzidła, jakie było mi dane powąchać. Amen (i to będzie ostatnia dziś religijna konotacja).

Oto rozpoczyna się euforia zmysłów. Laur, tymianek, rozmaryn i sosna, a właściwie zielone, pokryte iglakową żywicą igły. To pierwsze nuty, które docierają do nozdrzy. Najpiękniejszy bukiet świeżych ziół i sosnowych gałązek. Kiedy ta nuta słabnie, pojawia się kolejna, tym razem mirra i czystek, które doskonale harmonizują z ziołami. I o ile na początku zapach wydaje się wilgotniejszy, o tyle po kilkudziesięciu sekundach schnie, robi się bardziej drzewny. Ma się nieodparte wrażenie, jakby ktoś na zielone zioła rzucał suche gałązki, które z łatwością i suchym trzaskiem łamią się pod ciężarem stopy. A następnie pojawia się odrobina szarego dymu, który niesie zapach palonych na ognisku iglaków... aż słychać strzelające w płomieniach szyszki. Zioła słabną jeszcze bardziej, natomiast suche drewno, dużo suchego drewna i cieniutka stróżka palącego się kadzidła unoszą się znad skóry.

Zapach jest piękny. Co mogłabym mu zarzucić, gdybym bardzo chciała, to to, że jest dość jednolity i nie zmienia się jak w kalejdoskopie. Ale zarzucać nie chcę. Bo czy to tak naprawdę jest wadą? Mnie podoba się taki, jaki jest. L'Eau Trois nie jest kompozycją ekstrawertyczną, która krzyczy i skacze, tupie nóżętami, by tylko zwrócić na siebie uwagę, a dojrzałą, spokojną, dającą wytchnienie. Nie wymaga szaleńczego śledzenia poszczególnych nut, ganiania za nią w tę i we w tę, a tym samym nie wywołuje kompleksów, że się za nią nie nadąża. Jest jak spokojna twarz starego Indianina, który - ma się wrażenie - czyta nam w myślach. 

I bardzo nam to odpowiada, bo nie musimy męczyć się snuciem opowieści naszego życia, nie musimy bawić się w udawaną kurtuazję, wszystkie te niepotrzebne rozmowy o pogodzie, by tylko wypełnić czymś ciszę. Tu nie ma niezręcznej ciszy. Jest wspólne przebywanie i patrzenie sobie w oczy z głębokim zrozumieniem.

Rok: 1975

Nos: Serge Kalouguine

Nuty: mirra, oregano, mirt, czystek, sosna, laur, tymianek, rozmaryn

Ryc. 1. www.kciuk.pl

Ryc. 2. www.old-picture.com/

Ryc. 3. www.fragrantica.com

* Uwielbiam proste, nieudziwnione flakony perfum. Im bardziej minimalistyczne, tym lepsze. Zatem, jak łatwo się domyślić, zdecydowanie wolę starą wersje flakonów Diptyque.